Pura Vida

'Puur leven', of wat ze hiermee in Costa Rica bedoelen: geniet op en top van het moment en maak je vooral geen zorgen om kleine dingetjes. Wat een leven. Na twee maanden samen op reis hebben we dit al ontelbaar vaak tegen elkaar gezegd. Maar niet alles is rozengeur en maneschijn in het leven van een reiziger...

We waren de vorige blog gebleven bij de oversteek van Colombia naar Panama. De reis begon op een vrijdagavond, waarbij we de andere 10 passagiers en de 4 bemanningsleden van de catamaran hebben ontmoet. Vanwege de de weersvoorspellingen besloot de kapitein de volgende ochtend pas te gaan varen, maar daarbij de oversteek naar Panama nog niet te (durven?) maken. We zijn dus eerst naar een eilandje voor de kust van Colombia, San Bernardo, gevaren om daar nog even te kunnen zwemmen en te kunnen wennen aan ons nieuwe plekje op zee voor de komende dagen: een behoorlijke krappe cabine waar je je kont niet kon keren ;-).

Uiteindelijk vertrokken we pas zondagochtend richting volle zee. En eerlijk: het was afzien! Dertig uur lang over woeste golven, jezelf moeten vastklampen aan van alles om jezelf een beetje te kunnen verplaatsen, stoïcijns voor je uit zitten staren door alle sea-sickness pils die je slikt, niets kunnen eten, over de reling hangen (terwijl er niets in je maag zit) en tot overmaat van ramp een golf zeewater in je cabine laten stromen, wat resulteerde in een nat matras en natte kleren... Dus dat. Op één na alle passagiers, inclusief de kok, waren zeeziek die dag. 

Maar toen... Na dertig uur afzien: de SAN BLAS EILANDEN!!! Wat een opluchting, wat een uitzicht, wat een zon, WAT EEN PARADIJS! Het is absoluut waar wat ze zeggen: wie een het paradijs wil zien moet eerst afzien, maar achteraf is dat het allemaal waard :-). Idyllische eilandjes met het perfecte witte zand en hier en daar wat palmbomen, omgeven door onvoorstelbaar helder turquoise zeewater. En onze catamaran. Want dat is natuurlijk de luxe van zo'n reis: er zijn in totaal 365 San Blas eilanden (voor iedere dag van het jaar één!) en wij konden naar de meest afgelegen eilandjes varen waar geen enkele andere toerist (of mens) te bekennen was. 

Wouw, wat hebben we daar genoten van de zon, het zeewater, het zeilen, het snorkelen, het wandelen over 'ons eigen eilandje', de grote hoeveelheid sterren die 's nachts aan de hemel verschenen, de vers gevangen vis, kreeft en rog (!) die we diezelfde avond nog op ons bordje kregen. We hebben ook het geluk gehad aanschouwers te zijn geweest van hoe een inheemse familie (Kuna-indianen) op een van de eilandjes plotseling vol in de aanval ging om een leguaan te doden voor het avondeten. Hij wist te ontsnappen aan de man, vrouw, kinderen en oma die hem achterna zaten met stokken, totdat Sjoerd hem weer spotte op het strand... Dat waren de laatste minuutjes van het leven van de leguaan. Onvergetelijk.

Na drie heerlijke dagen ronddobberen tussen de San Blas eilanden kwamen we aan op onze volgende reisbestemming: Panama! De eerste drie dagen zijn we in Panama City verbleven. Wat een moderne stad is dat! Veel hoogbouw en wolkenkrabbers die een hoog contrast bieden voor het regenwoud dat Panama City omringt. We hebben hier gewandeld door Casco Viejo -de oude binnenstad-, zijn naar Parque Metropolitana geweest en onze eerste wilde luiaard gespot (!), langs de boulevard gewandeld, gegeten bij de vismarkt en heerlijke cocktails gedronken in een rooftop bar.

Maar wat je natuurlijk ook moet doen als je in Panama City bent is het geniaal staaltje mensenwerk waar iedere dag flatgebouwen aan schepen doorheen varen aanschouwen: Het Panamakanaal. Het Panamakanaal loopt door de landlengte van Panama heen en verbindt de Caribische Zee met de Grote Oceaan. Dit heeft er voor gezorgd dat intercontinentale transport schepen sindsdien (begin 20e eeuw) niet meer helemaal om Zuid-Amerika hoeven te varen. We dachten hier wel 'eventjes naar toe te gaan', maar we waren allebei zo onder de indruk van de grote hoeveelheden containers op de schepen en het water dat van de ene naar de andere sluis werd gepompt, dat we er de hele middag zoet waren. Aan het einde van de dag hebben we met twee bekenden uit Nederland gegeten, Niels en Syl. Een stel dat zo'n beetje de hele wereld heeft rondgereisd en waarmee we dus genoeg te bespreken hadden. Een zeer gezellige avond!

Na de hoofdstad van Panama zijn we met de bus doorgereisd naar het dorpje Boquete, waarbij we het laatste stuk van de reis in een oude Amerikaanse schoolbus hebben afgelegd. Boquete staat bekend om haar prachtige nevelwouden, een heel ander soort regenwoud -vol mosbegroeiing- dat voor ons nieuw was. Bij Boquete denken veel Nederlanders ook aan het vreselijke verhaal van twee jonge Nederlandse meiden die in 2014 tijdens een hike zijn verdwaald en tragischer wijs zijn overleden.

Met dit in ons achterhoofd besloten wij een gids te nemen tijdens onze hike in Boquete. Op http://www.reisjunk.nl (leuke site, lezen we veel!) lazen we over Feliciano, een gids die we hebben gecontact zodra we in Boquete waren. Feliciano vertelde vrij over zijn beleving tijdens de vermissing van de twee Nederlanders, waarbij er veel frustratie heerst naar de lakse (corrupte) houding van politie en overheid in Panama. Het was heel aangrijpend om te horen hoe machteloos de bevolking zich heeft gevoelt tijdens de vermissing. Twee dagen voordat wij Feliciano ontmoette, besloot de overheid om het natuurpark waar de meiden verdwaald waren te sluiten. Dit leidt tot grote ophef bij gidsen en reizigers, die vinden dat de overheid er beter aan doet om bewegwijzering te plaatsen op de trail. Maar dat zou teveel kosten... 

Feliciano leek in eerste instantie dus nogal negatief over zijn land ("No good, no good, a lot of problems in Panama") maar gedurende de ochtend merkte we wat een bijzonder enthousiaste spraakwaterval deze man is en hij ons alles over zijn land wilde leren. En wat een geweldige hike hebben we gedaan met hem! Als hoogtepunt hebben we twee zeldzame vogels gespot, de quetzal (even Google-en!). Echt geweldig hoe Feliciano de vogels van ver af hoorde, hoe we door een afgezet stuk woud (prikkeldraad werd even omgebogen) moesten sluipen en steeds dichterbij probeerde te komen... Nooit gedacht dat wij zulke vogelspotters waren ;-). Alle credits voor Feliciano!

Na Boquete zijn we naar het zogeheten "Lost and Found Hostel" gegaan. Dit ligt redelijk in de middle of nowhere, en we waren behoorlijk uitgeput toen we bepakt en natgeregend aankwamen. Maar een erg mooi uitzicht over de bergen, midden in de natuur, hangmatten en een warme (!) douche maken alles goed. We zijn hier drie nachtjes gebleven en hebben een zekere 'jungle treasure hunt' gedaan, een jungletocht waarbij je raadsels moet oplossen om de volgende aanwijzing van de route te krijgen. Klinkt spannend, maar het was vooral zwaar.. Gehe dus na een sportief dagje hebben we de volgende dag lekker gechilled in de hangmatjes en aan 'horizon staren' gedaan. 

En dat laatste beviel ons wel! In Nederland hadden we over één plekje al bedacht waar we graag naar toe zouden willen in Panama, en daar was het nu een goed moment voor. Bocas Del Toro! Om precies te zijn: Bambuda Lodge (zie: https://m.youtube.com/watch?v=AOszWJZ6E98). Je begrijpt na het zien van dit filmpje, we hebben hier een paar fantastische dagen gehad. En zelfs nog actief bezig geweest met de glijbaan (hebben we filmpje van geplaatst) en kanoën naar de Blue Coconut Bar ;-). 

Na Panama zijn we naar het land van Pura Vida gegaan, Costa Rica! Eenmaal over de grens keken we direct ons ogen uit. Wat een groen. Wat een prachtige gekleurde vogels. En na twee minuten zagen we al aapjes in de bomen langs de weg! We hadden al meerdere malen gehoord dat Costa Rica, naast de prachtige natuur, helaas ook behoorlijk onbetaalbaar is geworden. We hebben hier dus boodschappen gehaald en lekker zelf gekookt. Dit kon goed, we hadden in Puerto Viejo een eigen appartementje en op andere plekken een gedeelde keuken. Ook het openbaar vervoer in Costa Rica is mega duur, of ongelooflijk onhandig, omdat vrijwel alles via de hoofdstad gaat. Dus besloten we een weekje een auto te huren. Wat een luxe!

Puerto Viejo is een relaxed reggae-dorpje aan de Caribische kust. Heerlijk langs de kust fietsen, langs kraampjes struinen, op het strand liggen, pita broodjes eten en naar luiaards in de bomen turen. Dat was onze dagbesteding. Daarnaast hebben we ook een goed doel gesteund. In Puerto Viejo hebben vrijwilligers een Jaguar Rescue Center opgericht. Hier worden gewonde, mishandelde of afgestoten dieren opgevangen met het doel ze uiteindelijk zelfstandig in het wild te kunnen laten leven. Dit was erg aandoenlijk en soms ook heel schattig om te zien (baby luiaards in mandjes, baby aapjes met luiers om!). En de meeste dieren lopen gewoon los, en vaak doen ze de hokken 's nachts open om te testen of de dieren er klaar voor zijn om 'op eigen poten te staan'. Erg goed werk!

Een auto geeft je de mogelijkheid om overal naar toe te gaan, ook de meest onbegaanbare plekken. En dat is leuk, maar soms ook best spannend omdat we dus GEEN 4x4 hadden gehuurd, maar gewoon een compacte lieve witte Hyundai :-). Pffff wat een gaten en hobbels af en toe... en waar zijn de tankstations als je er een nodig hebt?! Maar zo kwamen we ook uiteindelijk aan bij de mooie waterval Catarata Del Toro. En zijn we in het stadje La Fortuna geweest met zijn kenmerkende Arenal vulkaan die in 2011 voor het laatst actief was. We hebben hier wel wat regen gehad, maar wij zaten lekker droog in onze Hyundai.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Monteverde, een plek met diverse natuurparken en zogeheten 'Extremo Tours'. Naast een night hike die we daar hebben gedaan met een gids, voelde wij vooral iets voor dat laatste! We hebben ons de volgende dag dus gewaagd aan 14 ziplines die door en boven de jungle zijn gespannen (waarvan één lijn een kilometer lang was!) en daarnaast een 'Tarzan' sprong genomen. Haha, als je wilt weten wat dit inhoudt, kun je het filmpje bekijken. Pas op, misschien moet je het geluid uitzetten als Sjoerd springt :-).

De volgende dag was het 7 maart, Jen is 28 geworden!! Om dit te vieren zijn we 's ochtends naar een kustplaatsje aan de andere kant (Pacific) van Costa Rica gereden: Sámara. Een verjaardag om nooit te vergeten: met de billen in het zand en een cocktail in de hand. Dat gebeurt niet vaak in maart! En 's avonds lekker uiteten (dat hadden we al een hele week niet gedaan!) mét livemuziek. Salut!

Sámara beviel ons zo goed dat we er lekker een dagje strand aan vast hebben geplakt. We hebben toch geen haast. Althans, onze beide ouders komen ons morgen opzoeken in Nicaragua!!! Vandaag dus het plan om de grens over te steken, maar door gedoe met bussen (helaas, we hebben afscheid moeten nemen van onze Hyundai...), zijn we nu nog in Liberia, Costa Rica. Morgenvroeg dus de bus naar de grens nemen en dan komen we morgenmiddag aan in Granada, Nicaragua. Rond 21.00 uur landen onze ouders, dus die gaan we dan ophalen van de luchthaven! 

Zo ontzettend veel zin in! Tien dagen met z'n zessen door Nicaragua reizen. We zijn vooral erg benieuwd hoe onze ouders het gaan ervaren natuurlijk. Wij zijn inmiddels wel gewend, misschien zelfs verwend, doordat we al zoveel hebben gezien. Het wordt weer een nieuw avontuur, met een nieuw land en nieuwe reisbuddies :-).

Pura Vida!
S&J